Αγαπητοί μου αναγνώστες ο Κανένας κάνει πάλι τη δουλειά του, ξεσηκώνει τους συγγραφείς από την καλοκαιρινή ραστώνη και ξυπνούν από την ενδοσκόπηση τον ήρωά Του.
Οι πιστοί του Τζέημς Τζόυς στο Δουβλίνο επαναλαμβάνουν την διαδρομή του Λεοπόλδου Μπλουμ, απαγγέλοντας στίχους και μαγικά ξόρκια, βαδίζοντας την ίδια διαδρομή στο χάρτη από τον πύργο του Μαρτέλο, κάποιοι κρατώντας μια κούπα και έναν αφρό μετάληψης, ψυθιρίζοντας τα λόγια της θείας κοινωνίας, του μυστηρίου ή άλλα από το κείμενο, Λάζαρε δεύρο έξω σύμφωνα με την μετάφραση του Σωκράτη Καψάσκη που έχω στη διάθεσή μου. Πεταλίδα χήνα, ατσαλοηχούν τα μαχαιροπήρουνα και άλλες ντιντινιστές λέξεις, σαν ένα πορσελάνινο σερβίτσιο του τσαγιού την ώρα που ετοιμάζονται οι καλεσμένοι για το πάρτι.
Στα μέσα Ιουνίου, χρόνια μετά, την ίδια μέρα ακριβώς πιστεύω ακράδαντα, η Κλαρίσα Νταλλογουέη κατέβηκε στο μελαγχολικό Λονδίνο για να φροντίσει για το πάρτι της, μια Οδύσσεια σε μια πόλη λίγο μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, σε κάθε σημείο υπάρχουν ίχνη από χαρακώματα, ασθενοφόρα που έχουν εξοκείλει στην άκρη του δρόμου, ίσκιοι που μόνο εκείνη βλέπει, μια νέα ασθένεια έχει ανακαλυφθεί λέγεται τραύματα του πολέμου και ένας βετεράνος που εμείς ξέρουμε ότι τον συνάντησε εκείνη την ημέρα και αντάλλαξαν ένα βλέμμα θα αυτοκτονήσει. Εκείνη την ώρα η Κλαρίσσα θα είναι σπίτι της και θα υποδέχεται ίσως τον πρώτο της έρωτα που είχε να τον δει τριάντα χρόνια.
Η διαδρομή τελειώνει στο κρεβάτι, όπου μια Πηνελόπη θα απαγγείλει τον μονόλογο της Μόλλυ. Αποφασίζω κι εγώ αν επιτρέπεται μια φιλάνθρωπη εκδοχή της ημέρας, Λεπενιώτου στην πλατεία Ασωμάτων να καταλήξω αφού πριν με το Μετρό κατέβω στο Θησείο να συναντήσω έναν αλλόκοτο Δερβίση, στην πραγματικότητα μόνο ο σαλεπτζής υπάρχει εκεί για να τον φωτογραφίσω εφ' όσον τον έδιωξαν - εκείνον - από το καφενείο στου Ψυρρή και ξεχάστηκε και αυτός και η μουσική του, τόσο γλυκειά, ιδίως όταν ελαττούται...
Η ανάμνηση της μουσικής - αν κάποιος θελήσει να κάνει το σάουντρακ αυτής της ταινίας - θα είναι απαλή σαν λαντέρνα, μα τσιγγάνα με το ρόδο, το άνθος του βουνού, η κόρη της Ανδαλουσίας που φοράει κόκκινα κάτω από ένα Μαυριτάνικο κάστρο και λέει το ναι και πάλι στον καλό της...
Η κατάφαση της Μόλλυ, η δική σου σωτηρία όταν επιστρέφεις...
Πόλυ Χατζημανωλάκη
16 Ιουνίου 2015
(αφήγημα βασισμένο σε ένα παλαιότερο ποίημα και ένα σχόλιο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου