Μια υπόκωφη επίπλωση βυθού, ένα τεράστιο όστρακο, το Πιάνο βυθού του Γιάννη Βαρβέρη εκεί όπου ο ποιητής εν τέλει είναι καλά, εκπνέοντας νότες άσχετες μακριά από κάθε προοπτική πνιγμού μετά το κοινό τους ναυάγιο...
Αναπόφευκτος συνειρμός αυτή η εικόνα, στη σκηνή του τέλους της ταινίας της Τζαίην Κάμπιον «Μαθήματα πιάνου», που είδα ξανά χτες μετά από πολύν καιρό, όταν η ηρωίδα το αναπολεί, βυθισμένο στη σιωπή, στο βυθό της θάλασσας, κάπου στη Νέα Ζηλανδία, όπου η ίδια έχει αποφασίσει να το εγκαταλείψει κλείνοντας με αυτή την τελετουργική θυσία το κεφάλαιο εκείνο της ζωής της και βγαίνοντας – ίσως – από τη σιωπή της μαγικής της βωβότητας…
Ένα αριστούργημα που το θυμόμαστε πολύ συχνά σε αυτήν μας την κοινότητα, με την εξαιρετική μουσική του Michael Nyman, που ακούμε τόσο συχνά στους «τοίχους» μας…
Η ιστορία της βουβής εκείνης γυναίκας της πουριτανικής Αγγλίας που συνοδευόμενη από την μικρή της κόρη – την οποία υποδύεται το παιδί θαύμα Anne Packwin – ταξιδεύει στη Νέα Ζηλανδία μετά από ένα γάμο που έχει κανονίσει ο πατέρας της συναντά τον μέλλοντα σύζυγο, και παίρνει μαζί της το πιάνο της…
Αναπόφευκτος συνειρμός αυτή η εικόνα, στη σκηνή του τέλους της ταινίας της Τζαίην Κάμπιον «Μαθήματα πιάνου», που είδα ξανά χτες μετά από πολύν καιρό, όταν η ηρωίδα το αναπολεί, βυθισμένο στη σιωπή, στο βυθό της θάλασσας, κάπου στη Νέα Ζηλανδία, όπου η ίδια έχει αποφασίσει να το εγκαταλείψει κλείνοντας με αυτή την τελετουργική θυσία το κεφάλαιο εκείνο της ζωής της και βγαίνοντας – ίσως – από τη σιωπή της μαγικής της βωβότητας…
Ένα αριστούργημα που το θυμόμαστε πολύ συχνά σε αυτήν μας την κοινότητα, με την εξαιρετική μουσική του Michael Nyman, που ακούμε τόσο συχνά στους «τοίχους» μας…
Η ιστορία της βουβής εκείνης γυναίκας της πουριτανικής Αγγλίας που συνοδευόμενη από την μικρή της κόρη – την οποία υποδύεται το παιδί θαύμα Anne Packwin – ταξιδεύει στη Νέα Ζηλανδία μετά από ένα γάμο που έχει κανονίσει ο πατέρας της συναντά τον μέλλοντα σύζυγο, και παίρνει μαζί της το πιάνο της…
Η βωβότητα της Άντας Μακ Γκραθ (που την υποδύεται η Χόλυ Χάντερ), ως σκοτεινό χάρισμα, δημιουργεί ένα εσωτερικό βυθό όπου κατοικεί αυτή με την μικρή της κόρη – αυτήν που μιλά με τους άλλους και πλάθει ή μεταπλάθει τις αφηγήσεις της μητέρας της, ιστορίες που εκείνη της αφηγείται με την χορογραφία της νοηματικής – για το παρελθόν τους, τον έρωτα και το τραγούδι του πατέρα της…Ενας παραδεισένιος κόσμος για τις δυο τους, από όπου όλοι οι άλλοι – ακόμα και (ή κυρίως) ο σύζυγος – αποκλείονται.
Η μικρή κόρη «λόγος» είναι που στο τέλος ευθύνεται για τον φοβερό ακρωτηριασμό της από τον σύζυγο όταν αισθανόμενη ότι ο κόσμος απειλείται από την ύπαρξη του εραστή (Χάρβει Καϊτέλ) παραδίδει στον θετό πατέρα το μυστικό μήνυμα στο «πλήκτρο» που απευθυνόταν στον εραστή της, τον άνδρα που ήθελε να την αγαπήσει και ήθελε να την ακούει να παίζει, διεκδικώντας, ανταλλάσσοντας, εξαγοράζοντας την τρυφερότητα που έδειχνε εκείνη προς το πιάνο της.
Η μικρή κόρη «λόγος» είναι που στο τέλος ευθύνεται για τον φοβερό ακρωτηριασμό της από τον σύζυγο όταν αισθανόμενη ότι ο κόσμος απειλείται από την ύπαρξη του εραστή (Χάρβει Καϊτέλ) παραδίδει στον θετό πατέρα το μυστικό μήνυμα στο «πλήκτρο» που απευθυνόταν στον εραστή της, τον άνδρα που ήθελε να την αγαπήσει και ήθελε να την ακούει να παίζει, διεκδικώντας, ανταλλάσσοντας, εξαγοράζοντας την τρυφερότητα που έδειχνε εκείνη προς το πιάνο της.
Η σιωπή της μαγείας, του περίκλειστου κόσμου, η σιωπή του θανάτου εν τέλει, παραμένουν στο βυθό και η ηρωίδα επιτελεί την τραγική της ανάδυση μετά από πολλούς αποχωρισμούς (το πλήκτρο της , το δάχτυλό της , το πιάνο της ) την αναγέννησή της στον κόσμο των φθόγγων και της λαλιάς…
Πόλυ Χατζημανωλάκη
Αναρτήθηκε στο facebook στις 18. 04. 2012
Αναρτήθηκε στο facebook στις 18. 04. 2012
1 σχόλιο:
Εξαιρετική ταινία, εξαιρετική μουσική σύνθεση, εξαιρετικό και το σημερινό σου post. Μόλις βρήκα και διάβασα και το Πιάνο βυθού και με συνόδευσε πολύ όμορφα σε αυτές τις μεσημεριανές ώρες δουλειάς... Άσχημες μέρες περνάμε σε αυτόν τον τόπο (δυστυχώς σε αυτόν τον πλανήτη, μιας και δεν βλέπω και τίποτα καλό), αυτές τις μέρες, αυτά τα χρόνια... Ευτυχώς που υπάρχει και η τέχνη, η μουσική, η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος κι ομορφαίνουν τη ζήση μας...
Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά κάτι τα τρέχοντα, κάτι η ζέστη των ημερών (που με πειράζει), κάτι τα Μαθήματα πιάνου κι η μουσική τους (που μπορεί να κρύβουν ελπίδα αλλά για μένα πάντα αναδίδουν μια αίσθηση θλίψης) η διάθεσή μου είναι λίγο... ανοιξιάτικη.
Καλή δύναμη πάντα!
Γ
Δημοσίευση σχολίου