Είδα σήμερα μια φωτογραφία της Σύλβιας Πλαθ, το 1957, τρία χρόνια πριν το θάνατό της. Τότε δεν είχα ακόμα γεννηθεί. Ένα γλυκό – φιλάρεσκο βλέμμα της ποιήτριας που εκείνη τη στιγμή δεν είναι νεκρή. Εγώ όμως, στην άλλη μεριά της φωτογραφίας ίσως ήμουν, αφού βρισκόμουν τότε σε έναν ωκεανό ανυπαρξίας.
Δεν είστε ακόμα τριάντα χρονών της λέω, πατώντας σε μια τρύπα του χρόνου που με πηγαίνει από το παρόν, στο τότε της φωτογραφίας. Ένας χρόνος δίκοπος.
Μια ασάφεια που δεν την αφορά ωστόσο. Μόνο εμένα και τα τεχνάσματά μου για να την πλησιάσω. Το δέρμα μου φωτεινό σαν αμπαζούρ μου λέει.
Των Ναζί, συμπληρώνω.
Δεν με ακούει.
Κοιτάξτε, μου λέει εξομολογητικά.
Κάποιος με ανάβει τα βράδια. Ακόμα και τώρα μπορεί.
Πόλυ Χατζημανωλάκη
Αναρτήθηκε στο facebook, το Φεβρουάριο του 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου