Ο τελευταίος καουμπόυ και το «σημάδι» της Μαίριλυν Μονρόε (Μεγαλοφυείς Αταίριαστοι, σημειώσεις εν προόδω)

Εν αναμονή παραγγελιών από την Αμαζόνα  όπου περιμένω το ημερολόγιο με τα ποιήματα και άλλα αυτόγραφα κείμενα της Μαίριλυν καθώς και μια έγκυρη κατά το δυνατόν βιογραφία της, προσπαθώ να δουλέψω με  ό,τι έχω στη διάθεσή μου.

Ναι είναι αλήθεια ότι μου πέρασε από το μυαλό ότι ίσως θα έπρεπε να της διατεθεί μια θέση στο Λεύκωμα των μεγαλοφυών Αταίριαστων. Μα δεν ήταν ξανθιά ακριβώς – «Ξανθιά» - είναι ο τίτλος της μυθιστορηματικής βιογραφίας της από την Τζόυς Κάρολ Όουτς (εκδ. Καστανιώτη) που αυτή τη στιγμή διαβάζω και παρά το ότι θεωρείται από τη Guardian ανάμεσα στα δέκα καλυτερα βιβλία για τη ζωή της, τόσο καλογραμμένο μυθιστόρημα, έχω επιφυλάξεις για το αν μπορεί κανείς να στηριχθεί εκεί για να βγάλει συμπεράσματα. Και πάλι τι σημασία έχει; Τα ξανθά μαλλιά δεν ήταν αληθινά ήταν μέρος του μύθου και αυτή η ελιά; Αχ αυτή η ελιά στο μάγουλο. Υπάρχουν φωτογραφίες που τη δείχνουν στο πηγούνι, έκανε διάβασα κάποια εγχείρηση και τη μετακίνησε. Αλλά όλα αυτά είναι στα όρια του μύθου και τις πραγματικότητας μα αυτό είναι και οι Σημαδιακοί.  Λογοτεχνικοί ήρωες ή μυθικές προσωπικότητες. Αρχίζω να πιστεύω πως  η Μαίριλυν ήταν «Σημαδιακή», ήταν πανέμορφη όπως ο Σταμάτης στα Ρόδινα Ακρογιάλια, χρυσομιληγκάτη (ξανθιά), ήταν Αταίριαστη γιατί ηταν ξεχωριστή από τη χάρη και το ταλέντο αλλά και την αδυναμία να «σχετιστεί» να ταιριάξει σε μια ανθρώπινη σχέση. Από ανασφάλεια, από την τραυματική εμπειρία του παρελθόντος – τα λόγια είναι του πρώην συζύγου της του Άρθουρ Μίλλερ.

Χτες βράδυ είδα την τελευταία της ταινία τους «Αταίριαστους» - ω ναι με αυτό ακριβώς το όνομα και στα Αγγλικά “misfits” δεν χωρεί αμφιβολία ότι  ο τίτλος είναι πολύ ταιριαστός! Του Τζων Χιούστον η σκηνοθεσία και το σενάριο του Άρθουρ Μίλλερ, το κύκνειο άσμα της Μαίριλυν και του Κλαρκ Γκέημπλ στο ρόλο του τελευταίο καουμπόυ – που αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι δεν έχει θέση πια σε αυτόν τον κόσμο – μα πώς θυμίζει την ιστορία με τον Σιούλα τον Ταμπάκο στο «Τέλος της μικρής μας πόλης» του Χατζή που αναγκάζεται στο τέλος να πουλήσει το κυνήγι του;